Nimfy („nimfa” z gr.
„dziewczyna”) są to zawsze młode, śmiertelne, lecz długowieczne
boginki. Istoty te cechuje wrażliwość, delikatność, czystość i
niewinność. Kochają życie w każdej postaci. W starożytnej Grecji i
Rzymie poświęcone im były wszystkie źródełka. Uważane za boginie wody i
zdrowia, mogą podarować człowiekowi dar widzenia przyszłości, czasem
same nawet dar takowy posiadają. Bardzo lubią wszystko, co piękne i to
dzięki nim brzegi rzek i potoków są ukwiecone i cieszą oko.
Mieszkają albo w wodzie, albo w jaskiniach, gdzie tkają wzorzyste
materiały. Oprócz tego uczą pasterzy śpiewu i sadzą kwiaty na
zapomnianych grobach. Za czasów olimpijskich bogów stanowiły ich orszak,
m.in. Artemidy, Afrodyty, Ateny, Dionizosa itd. Pełniły też funkcje
opiekunek: wychowały Zeusa i Dionizosa, były też towarzyszkami zabaw
Persefony. Dość często zostawały kochankami bogów (zwłaszcza Zeusa) i
rodziły im dzieci. Jedna z nimf, Amfitryta, wyszła nawet za mąż
najwyższego boga wód Posejdona. Częściej jednak nimfy darzą uczuciem
ludzi i z nimi pragną pozostać; jeszcze za czasów starożytnych znane
były takie przypadki (np. Orfeusz i Eurydyka).
Nimfy czasami
porównywane są do słowiańskich rusałek, ale jest to błąd, bo jedyne
podobieństwo między nimi to płeć i to, że są bóstwami wodnymi.
Słowianie również mają swoje nimfy (np. Goplana), chociaż różnią się
one nieco od krewniaczek z Grecji i Rzymu. Przede wszystkim
temperamentem; mają też nieco inne zadania, bardziej pasujące do naszych
warunków (np. nie tkają).
[źródło: http://spis-i-opis-istot-fantastycznych.bloog.pl/]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz